කළුවරේ උන් මට කළුවර සුපුරුදු උනාට
සඳ එලිය මට විතරක් අයිති නැති උනාට
නුඹ මා සිත් අහසින් නොකියාම බැස ගියාට
දෝස නගන්නට බැරි ආදරේ වැඩි කමට
සඳ එලිය මට විතරක් අයිති නැති උනාට
නුඹ මා සිත් අහසින් නොකියාම බැස ගියාට
දෝස නගන්නට බැරි ආදරේ වැඩි කමට
කොරෝනා කාලේ ආලේ
රැයත් දහවලත් පමණක් නොව උදයෙත් එක ලෙස එලිය දෙන උඹ මට මිණි පහණක් ලදොත් සෙනෙහසක් සිසිලක් සැනසීමක් නුඹගෙන් පමණි මා ලැබුවේ ජීවිතයත්.. ඉන්නට නොමවැටී රත්වුන මහ පොලවෙත් සිහිලක් සැනසුමක් නැති මේ ජීවිතයෙත් බැල්මෙන් පවා නිවුනාවූ ආත්මයත් ණයගැති වේය නූපන් ඇය මෙන්ම මමත්..
Comments
Post a Comment