විස පෙවූ ඊතල
වගේ නුඹේ පෙම
වැදුනු තැන් තව
පැසවමින් කකියයි...
ඉඳ හිටවුවත් නුඹ
කියු වදන් එකිනෙක
මතකයට විත්
මුලු ගතම වෙවුලයි...
වගේ නුඹේ පෙම
වැදුනු තැන් තව
පැසවමින් කකියයි...
ඉඳ හිටවුවත් නුඹ
කියු වදන් එකිනෙක
මතකයට විත්
මුලු ගතම වෙවුලයි...
කොරෝනා කාලේ ආලේ
රැයත් දහවලත් පමණක් නොව උදයෙත් එක ලෙස එලිය දෙන උඹ මට මිණි පහණක් ලදොත් සෙනෙහසක් සිසිලක් සැනසීමක් නුඹගෙන් පමණි මා ලැබුවේ ජීවිතයත්.. ඉන්නට නොමවැටී රත්වුන මහ පොලවෙත් සිහිලක් සැනසුමක් නැති මේ ජීවිතයෙත් බැල්මෙන් පවා නිවුනාවූ ආත්මයත් ණයගැති වේය නූපන් ඇය මෙන්ම මමත්..
Comments
Post a Comment