මා උපන් පින් බර මව් බිමට
කරන්නට යමක් මගේ කල පැමින ඇත
නුඹෙන් ලද සෙනෙහස නම් නිමක් නැත
දිවි පුදා රකිමි මගෙ මව හෙටට
කරන්නට යමක් මගේ කල පැමින ඇත
නුඹෙන් ලද සෙනෙහස නම් නිමක් නැත
දිවි පුදා රකිමි මගෙ මව හෙටට
කොරෝනා කාලේ ආලේ
රැයත් දහවලත් පමණක් නොව උදයෙත් එක ලෙස එලිය දෙන උඹ මට මිණි පහණක් ලදොත් සෙනෙහසක් සිසිලක් සැනසීමක් නුඹගෙන් පමණි මා ලැබුවේ ජීවිතයත්.. ඉන්නට නොමවැටී රත්වුන මහ පොලවෙත් සිහිලක් සැනසුමක් නැති මේ ජීවිතයෙත් බැල්මෙන් පවා නිවුනාවූ ආත්මයත් ණයගැති වේය නූපන් ඇය මෙන්ම මමත්..
Comments
Post a Comment